Maar het blijkt eigenlijk reuze mee te vallen. Zes jaar geleden hadden we een grote twee-onder-een-kap vol met een-leven-lang-verzamelde spullen die we in de loop van maanden allemaal van de hand gedaan hebben. Nu zitten we in een klein houten huis ter grootte van onze vroegere zolder en hoewel we hier in de loop der jaren ook wel weer wat dingen vergaard hebben, is het niet te vergelijken met ons voorgaande arsenaal aan 'bezit'. Bovendien blijken de meeste spullen toch vooral nuttige benodigdheden te zijn die we min of meer dagelijks gebruiken en daar kunnen we ons pas op het laatste moment van ontdoen. Voorlopig kunnen we dus nog rustig in onze hangmat blijven hangen.
Wel gaan we direct wat praktische zaken regelen voor onze reis naar Indonesië. We boeken de tickets van Nederland naar Bali, evenals de binnenlandse vlucht van Bali naar Labuan Bajo. Op aanraden van onze nieuwe werkgever houden we een dagje 'stop-over' in Bali. Handig om te acclimatiseren en er zullen tegen die tijd best wel wat dingen zijn die we daar nog willen aanschaffen.
Ook nemen we contact op met de Indonesische ambassade in Nederland want we moeten straks een 60-dagen-visum aanvragen en we zijn maar korte tijd (en ook nog eens rond te feestdagen) in Nederland om dat te regelen. Dat is lastiger dan gedacht. Zowel op het contactformulier via hun website als op rechtstreeks verzonden emails wordt niet gereageerd.
Dan maar bellen. Dat kan op werkdagen tussen 14.00 en 15.00 uur Nederlandse tijd. Dus om 07.00 uur 's morgens Panamese tijd sta ik met een internationale telefoonkaart bij de publieke telefoon op het plein, de enige manier voor ons om naar het buitenland te bellen. De verbinding is abominabel en de dame is dankzij een sterk Indonesisch accent moeilijk te verstaan. Maar ze is bijzonder vriendelijk en geduldig legt ze in stukjes en beetjes herhaalde informatie uit dat we het visum via de website kunnen aanvragen en dat we dan in december nog wel naar de ambassade in Den Haag moeten komen om de nodige documenten te overleggen. En ja, omdat het vlak voor de feestdagen is, lijkt het haar verstandig om daarvoor een afspraak te maken. Op mijn vraag of ze die afspraak dan wil vastleggen, reageert ze enigszin verontwaardigd: "Nee mefrau... het is október!" Met andere woorden, bel begin december nog maar eens terug...
Met alle belangrijke zaken geregeld of op de onvermijdelijke nog-te-doen-lijst rollen we intussen in de "laatste-keer-fase" want nu we weten dat we straks Bastimentos voorgoed gaan verlaten, realiseren we ons bij een heleboel dingen dat het voor de laatste keer is...
Zo gaan we voor de laatste keer naar David (ik kwakkel al maanden met een hardnekkig medisch ongemak) en gaan we voor het laatst naar het ziekenhuis, eten we voor de laatste keer in ons favoriete restaurantje en drinken we een laatste borrel in onze 'stamkroeg'.
Met mijn verjaardag gaan we voor de laatste keer heerlijk bij Guari-Gauri eten en nemen we afscheid van Ossie en Monica.
En deze week maken we voor de laatste keer de nationale feestdagen van Panama mee met de inmiddels zeer vertrouwde, vrolijke en kleurrijke parades (zoals je ziet, ik kan het niet laten... voor de laatste keer toch weer een paar foto's gemaakt).
We gaan de komende tijd nog even genieten van meer laatste-keren en volgend jaar gaan we die met veel plezier vervangen door ongetwijfeld nog veel meer eerste-keren... We kijken ernaar uit!
