Van Fawlty Towers tot Columbo

Jaren geleden heb ik het boek "Hotel op het dak van de wereld" gelezen, geschreven (zeer beeldend en humoristisch) door een fransman die vijf jaar manager was van een prestigieus hotel hoog in de bergen van Tibet. De laatste paar maanden denk ik heel vaak aan dat boek terug...

Buiten dat we natuurlijk nog niet zo lang bezig zijn en eerst nog routine moeten krijgen in de dagelijkse gang van zaken in zowel hotel als duikschool, zijn er ook nog de personele aangelegenheden, de renovatie en het onderhoud van van-alles-en-nog-wat.
En daar hebben we onze handen vol aan want er gebeuren hier af en toe de vreemdste dingen.

Pompen die zonder aanleiding kapotdraaien, een watersysteem dat plotseling niet meer functioneert, watertanks die op mysterieuze wijze leeglopen en niemand weet waarheen, electriciteit die dusdanig fluctueert dat alle lampen er spontaan uitknallen, een koelkast die het op een goed moment voor gezien houdt maar drie dagen later (zonder dat er naar gekeken is) gewoon weer werkt, een electronische safe met precies dezelfde kuren, een  bootmotor die inmiddels al bijna geheel in onderdelen vervangen is maar nog steeds om de andere dag niet wil starten en ga zo maar door.

Af en toe trekken wij ons de haren uit het hoofd, want hoe zijn die dingen in hemelsnaam mogelijk?? De locals niet. Het personeel hier haalt zijn schouders op en zegt doodleuk: Ach, dat is de Huisgeest! En als je die tevreden houdt, dan komt het vanzelf weer goed...

Maar ja, wij Europeanen willen gewoon dat dingen werken en gelukkig hebben we op dit moment Karl op bezoek. Karl is een goeie vriend van de baas, gepensioneerd en technisch onderlegd en hij is een paar weken hier om met allerhande zaken te helpen.
Ook hij snapt niet hoe het watersysteem in elkaar zit (dat is in de loop der jaren dusdanig omgelegd en uitgebouwd dat niemand er nog enige logica in kan ontdekken) en krabt zich achter de oren als hij ziet hoe electriciteitzaken aangelegd zijn maar hij is heel vindingrijk in het vinden van acceptabele oplossingen.

En terwijl Karl rustig rondkuiert en aan het klussen is, zijn Rob en ik druk met... Tja, weet je wat het gekke is, ik kan niet eens exact zeggen wat we allemaal doen. Naast alle dingen die kapot gaan/zijn en wat weer geregeld, gerepareerd of vervangen moet worden, zijn er gewoon duizend-en-één kleine zaken die iedere dag moeten gebeuren.  Eigenlijk met name het personeel aansturen. Dat er iedere dag een ander menu op het schoolbord komt. Dat we alle benodigdheden daarvoor hebben. Dat we niet misgrijpen in de bar. Dat de kamers op tijd gereed zijn. Dat we iedere dag kunnen duiken. Dat we op tijd inkopen doen voor eten, drinken, schoonmaakspullen, toiletpapier, lampen, etc. want het is onvoorstelbaar hoeveel bijvoorbeeld alleen al aan eten (brood, eieren, vlees, kaas, groente, fruit, en andere aanverwante artikelen) er in een week doorheen gaat.

En dan zijn er natuurlijk nog de gasten, die heerlijk op vakantie zijn en ook zo hun vragen en wensen hebben. Waar kunnen we geld pinnen? De airco doet het niet. Hoe komen we bij de waterval? Mag ik een extra laken? Ik heb mezelf buitengesloten. Hoe werkt de safe? Kunnen jullie een tour voor ons regelen? O jee, de safesleutel is in het slot afgebroken. Kunnen jullie een huurauto regelen? De airco is wel een beetje koud, hebben jullie een deken?

We leven op het moment dan ook met briefjes. Overal liggen boodschappenlijstjes, notities en krabbeltjes van waar we allemaal aan moeten denken.
En we hebben een nieuw fenomeen ontwikkeld: het "Columbo-moment".
Je weet wel Peter Falk die, als lieutenant Columbo, wegloopt van de scene, stilstaat, z'n vinger naar zijn hoofd brengt, zich omdraait en zegt: "One more thing..."
Zo lopen wij ook regelmatig hier rond, bedenken ons iets, staan stil, de vinger gaat naar het hoofd (echt waar) en we draaien ons om: "O ja, dát moest ik nog doen..."