Z'n gangetje

Het leven gaat hier weer heerlijk z'n caraibische gangetje. De ene dag schijnt het zonnetje en is het erg warm, de andere dag is het bewolkt en waait er een fris windje. Mensen vragen vaak aan ons wat voor weer het de komende dagen zal worden, maar daar valt hier echt niets van te zeggen. De lokale weersvoorspelling (zie: forecast Isla Bastimentos) geeft eigenlijk altijd hetzelfde aan: een wolkje met een druppeltje en een zonnetje, en dat is dan ook precies wat we meestal krijgen... een beetje bewolking een beetje regen en een beetje zon.

Maar op dit moment is het prachtig weer en (dat is het mooie van ons nieuwe huis) kijk ik uit over het kalme, blauwe water van de baai. Wat we wel missen hier zijn de nachtelijke uitstapjes van de kinkajou's en nachtaapjes, maar daarvoor in de plaats zien we nu af een toe een paar dolfijnen in de baai en ook dat blijft geweldig om naar te kijken.
Net als in ons oude huisje zien we ook hier veel vogels. Allereerst natuurlijk de watervogels. Fregatvogels, aalscholvers en meeuwen die elegant door de lucht zweven om plotseling als een pijl in het water te schieten en met een vis in de snavel weer boven te komen. En natuurlijk de imposante pelikanen die met hun lange snavel met keelzak en hun grote flapvoeten een nogal koddige uitstraling hebben, maar die ontzettend kundige vissers blijken te zijn.
En ondanks dat ons huis niet is omringd door bomen, zien (en horen) we toch heel veel landvogels. Papegaaien, kolibries, spechten, tanagers en manakins (voor sommige tropische vogels is geen Nederlandse benaming te vinden) en natuurlijk de Montezuma Oropendola met zijn onmiskenbare gezang (zie blog 10 oktober 2012).

Great Kiskadee

Het lijkt erop dat de lente in aantocht is want sinds een weekje hebben we een Kiskadee-paartje ("Great Kiskadee" uit de familie van de "Vliegenvangers")  rond ons huis fladderen. De hele dag vliegen ze af en aan met takjes in de snavel en ze verdwijnen iedere keer ergens aan de achterzijde van ons huis. Dat hebben ze slim bekeken want het is de enige kant van het huis waar we maar beperkt zicht op hebben en we hebben de locatie van het nestje dan ook nog niet kunnen ontdekken. Maar dat ze een nestje aan het bouwen zijn is wel zeker want als ik in de slaapkamer of badkamer ben dan hoor ik ze aan de andere kant van de muur vrolijk kwetteren en verliefd kirren. We laten ze maar lekker hun gang gaan en hopen over een paar weken het hoge gepiep van hun kuikens te horen...

Nostalgie

Vorige week heb ik mezelf ervan overtuigd dat het tijd wordt, dat ik met mijn tijd mee ga: ik heb een eigen Facebook account aangemaakt. De jongste generatie onder jullie denkt nu waarschijnlijk "pff, wat ouderwets, zelfs m'n oma zit op FB" maar ja, ik ben nu eenmaal nooit een trendsetter geweest.

Eenmaal op Facebook, ben ik natuurlijk direct op zoek gegaan naar oude vrienden van zowel de lagere als de middelbare school, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Van heel veel mensen blijk ik alleen nog maar de voornaam te kennen en van degene wiens achternaam ik me nog wel kan herinneren, blijken er verrassend weinig op Facebook te zitten, oftewel: niet één. In vergelijking met mijn leeftijdgenoten ben ik dus nog niet zó ouderwets...
Maar niet voor één gat te vangen, breid ik mijn zoektocht uit naar zussen of broers van mijn oude schoolkameraadjes (van wie ik me de voornamen dan weer wel kan herinneren - vreemd hoor, hoe je geheugen werkt) en dat levert meer succes op. Dus ik heb inmiddels weer contact met mijn vriendin van de middelbare school die ik 27 jaar geleden voor het laatst gezien en gesproken heb! En hoewel je je ineens realiseert hoe oud je al bent, is het ontzettend leuk om te lezen hoe haar leven gereild en gezeild is en wat ze allemaal heeft gedaan en meegemaakt en automatisch komen er allerlei herinneringen boven aan die goeie, ouwe (puber) tijd.

Verder heb ik dankzij Facebook kunnen constateren dat opvallend veel leeftijdsgenoten de afgelopen tijd naar Doe Maar zijn geweest. Een beetje jaloers ben ik wel want dat is dus echt uit "mijn" tijd en als ik in Nederland was geweest, had ik ook zeker als een overjarige puber op zo'n concert staan springen en joelen.
Solidair met mijn vrienden heb ik deze week ook naar Doe Maar geluisterd. Helaas geen live-concert voor mij; ik moet het doen met de I-pod, maar de nostalgie is er niet minder om. En natuurlijk zing ik alle liedjes mee. In gedachte dan, want met mijn koptelefoon op lijk ik anders wel erg op dat televisie-spel uit de jaren tachtig... (je weet wel, die met die grote oren).

Van alles wat....

Van alles wat.... en alleen maar goeds.

Allereerst het water. Want jullie zitten natuurlijk al een week in spanning hoe ons water-avontuur zal aflopen ;o)
En het wás spannend, want de hele week is er geen druppel regen gevallen, en teerden we steeds verder in op onze voorraad. Hoe zuinig kun je zijn met water? De wc doorspoelen met emmertjes zeewater, in een heel klein laagje water afwassen en staccato douchen (even nat maken, "droog" inzepen en kort afspoelen). We waren inmiddels zover dat we bij wijze van spreken iedere druppel twee keer gebruikten. Maar ondanks al onze zuinigheid was gisterenochtend de bodem van tank nummer 2 toch in zicht. En wat doe je dan? Juist, naar je buren. Als variant op het bekende kopje suiker gaan wij dus emmertjes water lenen bij de buren. En we hadden mazzel. Onze buurman heeft een paar cabaña's die af en toe verhuurd worden en hij heeft daarvoor 2 grote watertanks beschikbaar. Maar de gasten die met carnaval zouden komen, waren niet op komen dagen dus hij had niet al het water uit zijn tanks nodig en wij mochten (na wat leidingen omgebouwd te hebben) onze tank vullen uit zijn voorraad! En dat is nog niet alles. Want vannacht werden we wakker van een heerlijke stortbui die op ons dak kletterde, en vanmorgen was er, jawel, voldoende druk op de waterleiding van het dorp om alle tanks weer tot de nok toe te vullen. Ook die van de buurman, want je weet maar nooit...
We kunnen dus weer even vooruit en hebben wat extra tijd gewonnen om deze kwestie permanent op te lossen. Want inmiddels is het halve dorp aan het brainstormen over ons water-probleem en er zitten een paar bruikbare ideeën bij...

En dan hebben we eindelijk, eindelijk, een fimpje kunnen maken van het onderwaterleven. Met dank aan vrienden die hier vorig jaar een paar dagen gedoken hebben en ons hun video-opnames ter beschikking hebben gesteld, kon Roberto een compilatie maken van wat er hier zoal te zien is onder water (soms zal het een zoekplaatje zijn, want veel vissen zijn een meester in camouflage).

Klik hier voor de video "Bocas Onderwater"

En last but not least, heb ik nog groot nieuws: mijn moeder komt naar Panama. Eind augustus komt ze samen met mijn zus een week bij ons op vakantie! Het zal de eerste keer zijn dat mijn moeder zo'n verre reis maakt en ik vind het echt geweldig dat zij, op 82-jarige leeftijd, nog zo'n groot avontuur aangaat. We zijn enorm trots op haar en kunnen niet wachten tot het zover is!

Waterprobleem

Het leven gaat weer z'n gewone gangetje. Het duiken loopt lekker door. We hebben deze week een volle agenda met twee Open Water cursussen, een paar DSD's en de nodige funduikers. Verder voelen we ons al lekker thuis op ons nieuwe stekkie. Nadat de klanten 's middags vertrokken zijn, houden we een beetje siësta in onze hangmat, lezen we een boek (e-reader) of doen we een spelletje (Nintendo) en 's avonds na het eten kijken we af en toe een fimpje (hard-disk).

We hebben eigenlijk maar één probleem, en dat is water.
Als langdurige bewoners van Bastimentos weten we dat water op het eiland schaars is, dus toen we het huis gingen huren, hebben we er extra op gelet dat de watervoorziening voldoende was. Er was een grote tank aanwezig die 's morgens als we water van het eiland krijgen, gevuld kan worden, maar wij hebben er voor de zekerheid nog een tweede, wat kleinere tank bijgezet. Bovendien hebben we er een pomp bij geplaatst om er zeker van te zijn dat het water in de tanks gepompt kon worden. Dat ging dus prima... de eerste paar weken.

Misschien kun je je het nog herinneren, maar toen we verhuisden eind december, regende het erg veel en daardoor was er dus ruim voldoende water in de bronnen van het dorp. Halverwege januari is het weer echter omgeslagen. Het is nog steeds iedere dag overwegend bewolkt maar er valt eigenlijk geen regen van betekenis en na enkele dagen kwamen we tot onze schrik tot de ontdekking dat we 's morgens geen water meer van het eiland kregen. Oskie, onze watermanager komt op onderzoek uit en al snel blijkt dat het water van het dorp ons huis niet meer bereiken kan. We zitten namelijk helemaal aan het eind van het dorp en zijn letterlijk het laatste huis wat op het waterleidings-systeem zit aangesloten. En met de relatieve droogte van de afgelopen weken is het niveau in de bronnen zo laag dat de druk niet meer groot genoeg is om het water bij ons ver gelegen huis te krijgen! Dus we kunnen al ruim twee weken onze tanks niet meer vullen met als gevolg dat één tank al helemaal leeg is en de andere ruim voor de helft....

Nu blijkt er op het land van de eigenaar ook nog een kleine bron te zitten en ze zijn aan het uitzoeken of we op de één of andere manier hieruit onze tanks kunnen vullen. Maar die bron moet eerst schoongemaakt worden en er moet een extra pomp komen en aangezien het hier allemaal niet zo snel gaat, weet ik niet of we het met onze watervoorraad tot die tijd gaan redden.

Ondertussen kunnen we niet veel anders dan heel zuinig zijn met het water en hopen op regen. Aangezien het overwegend bewolkt is, ziet het er vaak dreigend uit maar tot onze grote spijt valt er nooit meer dan een buitje van een kwartier.
Nooit gedacht dat we nog eens zouden smeken om een echte, heuse, forse tropische stortbui van een paar uur....