Ach ja....

De inwerk-periode in de duikschool is onverwacht drastisch ingekort. We hadden beloofd om tot het eind van het jaar beschikbaar te blijven om te helpen met allerlei officiële en vooral ook onofficiële zaken en Roberto zou Arron in de maanden oktober en november zijn Divemaster- en Instructortraining geven. Maar het liep anders.... We kregen al heel snel het gevoel dat Arron en Iza niet zo happig waren op onze adviezen. Iedere keer als we voorstelden om bij elkaar te zitten om alle administratieve zaken uit te leggen, werd er overheen gepraat en met tegenzin stemden ze op het laatste moment in om een ochtendje mee te gaan naar Bocas zodat ze in ieder geval wisten hoe ze, waar, welke rekeningen moeten betalen.

Toen wij dus afgelopen dinsdag naar ons tijdelijke huis vertrokken, hebben we ze nog nauwelijks gezien of gehoord. Woensdagochtend moest Roberto in alle vroegte nog wel even langs komen om te vertellen hoe het ook al weer zat met het vullen van de watertanks en later in de ochtend mocht ik dan toch ook langs komen om even alle administratieve dingen over te dragen.
Over duiken werd al helemaal niet meer gesproken. Al heel snel na hun aankomst merkten we dat Arron en Iza hele dikke maatjes waren met Michel en Ginette. Dezelfde Michel en Ginette waar wij de afgelopen jaren Kerst en Nieuwjaar mee gevierd hebben en misschien herinner je je dat Michel, een course director, vorig jaar toen wij naar Nederland gingen, voor ons de duikschool heeft gedraaid. Het lijkt er op dat Michel inmiddels de rol van instructeur en gids op zich heeft genomen, dus Roberto is onverwachts vrij.

Ach, de meeste belangrijke officiële zaken hadden we ondertussen wel geregeld, dus we vonden het wel goed. Er was nog één ding wat we moesten doen: de ´Scuba 6 Diving´ Facebook-pagina (die aan Roberto z'n Facebook hangt) moest overgedragen worden, wat in de praktijk inhoudt dat wij hem moeten afsluiten, zodat Arron zelf een Facebook-pagina kan aanmaken. En het leek ons leuk om nog een laatste berichtje te plaatsen met een foto van Arron en Iza om hen te introduceren als nieuwe eigenaren van de duikschool. Dus Roberto stuurt Arron een e-mail met de vraag of hij een foto mag komen maken met een uitleg waarom. Een paar uur later ontvangen we een e-mail terug waarin in niet mis te verstane bewoordingen staat dat wij absoluut geen recht meer hebben om de naam Scuba 6 Diving te gebruiken of ons in welke vorm dan ook te presenteren als voormalige eigenaar van de duikschool. Hij eist dat de Facebook-pagina nog diezelfde dag wordt afgesloten en als hij merkt dat dat niet het geval is, of dat wij toch de naam Scuba 6 Diving nog gebruiken, zal hij niet aarzelen om zijn advocaat op ons af te sturen!
WTF........???
Wij willen het op een leuke manier afsluiten en hij dreigt met advocaten? Had ik al gezegd dat Arron Amerikaan is? I rest my case...

Na de eerste verbouwereerde minuten besluiten we er maar een punt achter te zetten. We sluiten de Facebook-pagina (duurt echter 14 dagen voordat FB deze ook echt annuleert) en lopen naar de duikschool om Roberto's duikspullen op te halen.
Achteraf stuurt Arron nog een e-mail waarin hij schrijft dat hij het niet zo hard bedoeld had en dat het slechts bedoeld was om zakelijk duidelijkheid te scheppen. We hebben hem zakelijk gemeld dat we het geld dat we hem hebben voorgeschoten om de huur te betalen vóór het einde van dit jaar terugbetaald willen hebben.

In zijn e-mail sluit Arron af met: "De duikschool is nu van mij, het wordt tijd om mijn eigen fouten te maken." Prima jongen, dat lijkt me een goed plan....

Woningnood

We hebben een huisvestingsprobleem. Aangezien de duikschool nu van Arron en Iza is, willen zij uiteraard ook hier wonen en moeten wij er dus uit. Dat wisten we natuurlijk al vanaf het moment dat alles officieel rond was en vorige maand zijn we dan ook op huizenjacht gegaan. Nu kennen we de meeste beschikbare huizen wel (het dorp is tenslotte niet zo groot) en we hadden twee voorkeuren. Ten eerste het huis waar we woonden voordat we naar deze locatie verhuisden en ten tweede een mooi nieuw huis dat afgelopen jaar pas gebouwd is.
Probleem is echter dat men hier niet aan langer-termijn-planning doet. Als je ze vraagt of hun huis over een maand of zo te huur is, dan geven ze daar niet echt antwoord op. Meestal krijg je te horen dat je tegen de tijd dat je het nodig hebt maar terug moet komen. Dus anderhalve week geleden zijn we weer eens op zoek gegaan naar de desbetreffende mensen, maar helaas niet met het gewenste resultaat. In ons oude huis woont op dit moment iemand en op onze vraag hoe lang hij blijft, geeft de eigenaar een vaag “niet lang” zonder verdere tijdsbepaling. Het nieuwe huis is niet bewoond, maar de eigenaar verwacht iemand op bezoek, een dame die blijkbaar het huis mede heeft gefinancierd en die wil graag een weekje in het betreffende huis verblijven. Probleem daarmee is, dat deze dame iedere keer haar reisschema wijzigt. Eerst zou ze half oktober komen en zouden we vanaf de 22^e het huis kunnen huren. Daarna werd het ongeveer anderhalve week doorgeschoven en het laatste bericht is dat ze pas begin november komt...

Maarja, wij hebben Arron en Iza beloofd dat we 22 oktober uit de duikschool zouden vertrekken zodat zij zich kunnen settelen en we willen van ons probleem niet hun probleem maken, dus we trekken wederom het dorp in op zoek naar een tijdelijke verblijfplaats. Na wat rondvraag worden er al gauw drie huisjes aangeboden. Maar aangezien we er zo snel mogelijk in willen en we geen zin hebben om aan een tijdelijke woning veel op te knappen, vallen er twee alweer heel snel af. Het derde huisje is ook niet geweldig maar het is in ieder geval wel in bewoonbare staat dus daar hebben we gisteren maar ja tegen gezegd.

Vandaag zijn de koffers en dozen dus weer tevoorschijn gehaald en ben ik aan het inpakken geslagen. Morgenochtend vroeg komt Roberto, de bootkapitein, ons ophalen en vaart hij ons met ons hele hebben en houwen (3 koffers en een stuk of 7 dozen) naar onze volgende verblijfplaats. Omdat het maar tijdelijk is, zijn we niet van plan om veel uit te pakken dus het zal de komende tijd een beetje kamperen worden. En nu maar hopen dat één van de huizen die we op het oog hebben op korte termijn vrijkomt...

Nieuwkomers

De nieuwkomers zijn gearriveerd. Maandag 7 oktober laat in de middag haalt Roberto de nieuwe eigenaar Arron en zijn vriendin Iza op van het vliegveldje in Bocas. Een half uurtje later zetten ze voet op Bastimentos en vieren we hun aankomst op gepaste wijze met een glaasje champagne.

Vanaf dinsdag zijn we alle dagen druk bezig. Allereerst moet er een hoop geregeld worden. Het bedrijf moet overgeschreven worden, we moeten de nieuwe eigenaar registreren bij de Caja Seguro en de Municipio en er moet een nieuw huurcontract vastgelegd worden bij de eigenaar van het pand.
Natuurlijk gaat niet alles even soepel. Hoewel het drie jaar geleden in Bocas slechts een half uurtje duurde om het nieuwe bedrijf te registreren, blijkt nu dat dit niet meer in Bocas kan aangezien het betreffende bureau alleen nog in Changuinola zit. Gelukkig weten we een lange reisdag naar Changuinola te vermijden want onze accountant helpt ons uit de brand. Zij moet toch naar Changuinola dus ze neemt alle benodigde formulieren, foto's en kopieën mee om het voor ons te regelen. Uiteindelijk moet ze de reis naar Changuinola nog een tweede keer maken omdat alles ook daar toch nét even anders blijkt te gaan dan verwacht, maar na een goeie week is het dan toch voor elkaar. Met het nieuwe eigendomsbewijs in de hand kunnen we direct daarna ook de procedures bij de Municipio en de Caja Seguro opstarten. Deze laatste heeft binnenkort nog wat opvolging nodig maar de belangrijkste dingen zijn gedaan.

Voor het huurcontract is een lange reis echter niet te vermijden, want de huiseigenaren wonen in Boquete en dat is niet in één dag heen en weer te bereizen. Rob vertrekt dus op vrijdag samen met Arron en Iza naar het vasteland terwijl ik thuis blijf om op de duikschool te passen. In Boquete verlopen de zaken verder zonder problemen en zaterdagmiddag laat zijn ze weer terug. En hoewel de reis hun wel is tegen gevallen, kunnen we ook dit van ons "to-do" lijstje afvinken.

En op de dagen dat we niet aan het 'regelen' zijn, wordt er gedoken. Het is ongelooflijk stil met toeristen dus veel klanten hebben we niet maar Arron moet voor eind oktober Divemaster gemaakt worden om in november aan de IDC (instructeurscursus) mee te kunnen doen dus we gaan iedere mogelijkheid het water in.

Ondertussen zijn Arron en Iza nog steeds behoorlijk overweldigd door alle nieuwe indrukken. Het is natuurlijk ook niet niets. De afgelopen maanden hebben ze in Duitsland praktisch al hun bezittingen verkocht en nu zijn ze ineens in een ander land met een andere cultuur, een andere mentaliteit, een ander klimaat. Het zal dus nog wel een tijdje duren voordat ze gewend zijn aan de hitte, de regenbuien, de gekko's, de insectenbeten, de winkeltjes, het eten, de bootjes, de honden, de jungle-geluiden, de mensen, het watertekort... kortom, aan het leven op Bastimentos!

Rust

Zoals we al verwacht hadden, is het sinds de laatste week van september plotseling erg stil geworden. Er zijn nauwelijks toeristen op het eiland en we kunnen dus even heerlijk genieten van de rust en stilte.

We zijn getuige van een vlinder trek. Dezelfde soort vlinders komen in grote getale voorbij fladderen, allemaal dezelfde kant op. Vanwege het onregelmatige vliegpatroon is het onmogelijk om ze duidelijk in de lens te vangen, maar na eventjes zoeken op internet heb ik er al snel een mooi plaatje van gevonden. Het is de Narrow Green-banded Swallowtail.

De trek gaat nu al dagenlang door, alleen maar in de ochtenduren, en we hebben er inmiddels al duizenden voorbij zien komen. Fascinerend.

Eén van onze vrije dagen nemen we te baat om een keer een wandeling te maken door de jungle die achter ons huis ligt, en daar lopen we een volgende lokale bewoner tegen het lijf. Op een tak, net even boven ooghoogte ligt een ruim anderhalve meter lange gitzwarte slang. Als we het lange, geschubde lijf volgen ontdekken we uiteindelijk ook de zwart met witte kop van het beest. Met het nodige geduld lukt het om hem goed op de foto krijgen, maar ik wil toch ook weten hoe deze slang heet dus ik kruip wederom achter de computer.

Dit keer kost het me een stuk meer moeite om de juiste informatie te vinden, en hoewel ik nog steeds niet helemaal overtuigd ben ("onze" slang heeft namelijk meer wit op z'n kop), denk ik dat het een Black Ratsnake is.

En verder genieten we van onze hangmat, een goed boek en af en toe een siësta'tje. We nemen het nog even van deze stilte voor de storm, want volgende week komt de nieuwe eigenaar met zijn vriendin aan op Bastimentos en dan hebben we weer zat te doen...