Gekkenhuis!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb maar dat komt omdat, na zoveel jaren in het buitenland en op eilanden gewoond te hebben, we zelf zo gewend zijn aan deze andere wereld dat ik niet altijd meer het verhaal herken in de dagelijkse beslommeringen. Meestal kabbelt het, met de gebruikelijke ups en downs van het eiland-leven, gewoon door.

Zo ook deze dinsdag, die normaal genoeg begint. We nemen afscheid van een paar lastige gasten waarvan we maar hopen dat ze de afgelopen drie weken, ondanks slecht weer en ziekte, toch nog een beetje van hun vakantie hebben genoten. Roberto is een halve dag zoet in Scarborough met allerhande inkopen en andere zaken regelen. En we hebben (maar weer eens) een gesprek met het personeel over de algemeen geldende regels van het werk, welke stoïcijns en met schouderophalen ontvangen worden. Tot zover een doodgewone werkdag...

's Avonds krijgen we diverse nieuwe gasten binnen. Een gezin van vier uit Engeland, een single dame uit Duitsland en een weddingplanner uit Trinidad die de volgende dag een bruiloft organiseert in het nabij gelegen hotel Bluewaters Inn.
Rond half zeven arriveert het gezin als eerste. We heten ze van harte welkom, werken de check-in administratie af en Roberto brengt ze naar hun kamers waar hij net uitlegt hoe de noodlantaarn werkt, als de stroom uitvalt. Tja, dat komt hier af en toe voor en daar zijn we op voorbereid. Daarom hebben alle kamers een noodlantaarn en het restaurant meerdere grote noodlichten.

Ik ga even in het restaurant kijken of alles in orde is terwijl Roberto weggeroepen wordt om een aantal carton eieren op te halen (die worden hier op de vreemdste momenten van de dag geleverd). Als hij terugkomt staat er ineens een auto op de oprit: de weddingplanner. We verzoeken haar om haar auto elders te parkeren wat, in het donker, een hele opgave voor haar blijkt te zijn en daarna bekommert Roberto zich om haar check-in.
Want ik word terug geroepen naar het restaurant. Daar hebben 2 locals gegeten en die willen graag betalen met hun bank-kaart, maar zonder electriciteit werkt de pinautomaat niet. En nee, ze hebben geen cash bij zich... Nee, ze wonen ook niet in de buurt en hebben hier geen bekenden die even kunnen voorschieten... Eeehhh, ik overleg even met de office-manager die met een oplossing komt. Hotel Bluewaters Inn heeft een generator en dus electriciteit en daar kunnen de mannen op onze pinmachine betalen. Ik ga dus op zoek naar Roberto die ondertussen ook mij belt want de office-manager heeft de verkeerde kamersleutel klaargelegd voor de weddingplanner. Ik besluit dat klusje over te nemen terwijl Roberto met de pinautomaat onder de arm samen met de wat beduusde locals naar Bluewaters Inn rijdt.

Ik besluit daarna nog maar een rondje in het restaurant te maken waar inmiddels meerdere gasten aan het diner zitten. Terwijl ik door de receptie loop staat daar, plotseling gevangen in het licht van mijn lantaarn, een verschrikte dame met haar koffer moederziel alleen in het donker: de Duitse single. In alle hektiek en duisternis hebben zowel Roberto als ik niet opgemerkt dat ze gearriveerd was. Ik verontschuldig me voor de chaotische ontvangst en breng haar naar haar kamer waar ik allereerst de noodlantaarn laat zien en ze is duidelijk opgelucht dat ze in ieder geval een lichtje heeft. Nu wil ze alleen nog maar de airco aan en een warme douche nemen... Oké, nog een verontschuldiging verder begrijpt ze dat zonder electriciteit zowel de airco als onze warmwaterboiler niet werkt. "Oh, en hoe lang gaat die stroomstoring duren?" Tja, dat is een goeie vraag... dat weten we hier nooit. We laten de dame enigszins onthutst achter in haar kamer.

De avond is bijna ten einde. Alle nieuwe gasten zijn binnen, het restaurant is leeg, de rekening van de locals is betaald en Roberto en ik krijgen ook nog een hapje te eten. Via de receptie lopen we terug naar ons appartement als de Duitse dame plotseling met een handdoek omgewikkeld geschrokken uit haar kamer komt. Er zit een grote kakkerlak in haar kamer! Nou moet ik heel eerlijk zeggen, hier in Tobago zien we zelden kakkerlakken (in tegenstelling tot Panama en Indonesië) dus in eerste instantie geloven we haar niet echt, maar inderdaad, op de muur boven haar bed zit een flink exemplaar. Gewapend met glas en bierviltje (want we mogen hem van de gast niet dood maken) en onder begeleiding van kleine gilletjes van de dame, wordt het ongedierte gevangen en buitengezet.

Na deze laatste commotie trekken we ons terug in ons appartement waar we nog een hoofdstukje lezen (lang leve de e-reader met verlicht scherm) en vroeg in slaap vallen.

....Om vervolgens om 23.00 uur weer wakker te worden van geroep. Het is nog steeds aardedonker. Roberto is al buiten en in discussie met 3 mannen die beweren dat de weddingplanner een kamer voor hen geboekt heeft. Dat klopt gedeeltelijk. Ze heeft voor mórgen een kamer geboekt, maar slechts voor 2 personen. We hebben namelijk geen kamer geschikt voor 3 personen. De discussie loopt hoog op en ik besluit de weddingplanner erbij te halen. Na meermalen op haar deur kloppen doet ze eindelijk open en zijn de mannen al vertrokken. Maar mijn adrenaline-gehalte is inmiddels over het kookpunt en ik vertel de weddingplanner in niet misteverstane woorden dat dit geen manier van doen is en dat ik hier absoluut niet van gediend ben.
Tijdens mijn tirade steekt kamer 10 z'n hoofd om de deur: "Alles in Ordnung?"
Nee hè, geweldig, het hele hotel is natuurlijk wakker...
"Ja, ja, alles Okay. Excuses voor de overlast."
Na nog een kort gesprek met de bedremmelde weddingplanner duiken we weer in bed, waar ik nog lang wakker lig...
Zucht... Wat een avond!