Alleen werden we een aantal dagen geleden totaal verrast toen de medewerkster ons plotseling uit nodigde voor zowel de officiële plechtigheid als de receptie! Nu hebben wij, na de grote groep Duitsers van de voorgaande twee weken, slechts twee gasten in huis die toevallig dit weekend naar Trinidad zijn (ook voor een bruiloft) dus we hebben tijd om beide gelegenheden mee te maken.
Maar eerst komen alle dames naar het hotel voor de kleed-, opmaak- en fotosessie. Het zijn er minstens 10 met ook nog een paar bruidskinderen. Het is een drukte van belang en gaandeweg de ochtend verzamelen zich steeds meer auto's voor de deur met de bruidsheren, die de bruid en haar dames naar de kerk moeten begeleiden.
De kerkdienst is om 14.00 uur dus wij gingen ervan uit dat iedereen ruim voor die tijd vertrokken zou zijn. Sorry, we waren even vergeten dat we in the Caribbean zijn... Tegen de tijd dat de bruid, traditioneel in het wit met korte sleep, uit de kamer komt en er nog wat foto's en video's genomen worden van haar gang naar de bruidswagen, is het 14.45h. Daarna moeten de bruidsdames nog opruimen en om 15.00 uur sluiten we alles af en haasten we ons naar de kerk.
De plechtigheid wordt afgenomen door de pastor en is zoals we die kennen uit films en tv-series: "Dearly beloved, we are gathered here today... etc. etc." Daarna weidt hij uitgebreid uit over het instituut huwelijk dat God in het leven heeft geroepen als enige legale vorm van samenzijn tussen man en vrouw. Na iedere drie, vier woorden gooit hij er een gepassioneerd "amen" uit en benadrukt vooral dat iedere andere vorm van samenzijn verboden is en leidt tot doem en verderfenis! Het doet ons de tenen krommen, maar de gemeenschap beaamt de "amens" volmondig...
De receptie zou om 16.00 uur beginnen in de grote school in Roxborough maar de kerkdienst is pas om 16.15 uur afgelopen. Wij besluiten nog even terug naar huis te gaan want we schatten in dat het allemaal nog wel eventjes zal duren. Om 17.00 uur zijn we bij de school waar we nog minstens anderhalf uur wachten totdat geleidelijk iedereen binnendruppelt en de poorten van de school open gaan.
Eenmaal binnen slaan we stijl achterover. In de grote hal staan minstens 20 tot 25 gedekte tafels waar 10 personen aan kunnen zitten. De receptie is dus eigenlijk gewoon het avondfeest! We worden aan een tafel geplaatst en dan is het weer wachten op het bruidspaar. Vervelen doen we ons niet want er is genoeg te zien. Iedereen is uitgedost in de meest uiteenlopende extravagante kleding. De heren dragen een variatie aan kostuums, van traditioneel pak tot zwart-witte smokings (mét zonnebril) en geruite- of glitterjasjes. Maar vooral de dames blijven me verbazen. Dikke derièrre of enorme boezem, het maakt hen niet uit, ze persen zich in de meest opzichtige creaties. Van doorzichtig kant en glimmend zijden tot en met enorme ruches van een synthetische stof die veel weg heeft van schuimrubber. Hooggehakt, kleurig opgemaakt, met formidabele haardossen en natuurlijk veel bling-bling.
De avond verloopt verder op z'n caribisch, rommelig maar gezellig. Het bruidspaar en de lange tafel met bruidsdames en -heren krijgen het eten geservereerd (weliswaar op plastic bordjes of in afhaalbakjes) en de rest van de gasten kunnen hun eten bij het buffet gaan halen. Drankjes, waar ook geen tekort aan is, kunnen we in een andere hoek van de zaal uit grote koelboxen nemen. Tussendoor grijpt iedereen die dat wil de microfoon om een welgemeend, maar niet te verstaan, woord tot het bruidspaar te richten en draait een discjockey de welbekende vrolijke muziek.
Het eten is zoals we dat hier kennen (rijst, macaroni-taart, polenta, varkensvlees, geitenvlees, kippenpoot, vis en salade) en is door familie en vrienden klaargemaakt en wordt ook door hen bij het buffet geserveerd. Andere familieleden lopen met grote vuilniszakken rond om de lege plastic borden en glazen weer op te halen.
De gasten lopen daar gezellig tussendoor, deinen mee op de muziek en kletsen met elkaar. De vele babies en peuters gaan van hand tot hand en er worden heel veel foto's en selfies gemaakt. De wat grotere kinderen rennen tussen de tafels door, jagend op elkaar of de grote ballonnen die ze in de lucht proberen te houden. Plotseling wordt er een (blijkbaar) bekend nummer gedraaid en staat bijna iedereen in een lange rij op de dansvloer een Macarena-achtige dans uit te voeren.
Tegen de tijd dat wij weg gaan, zijn er al diverse gasten vertrokken maar staat er nog steeds een rij bij het buffet van mensen die nog moeten eten...
Het swingt. Leuk om te lezen Deb.
BeantwoordenVerwijderen