Ondanks dat we zover weg zitten, zijn we door de familie goed op de hoogte gehouden via skype en mail en konden we bijna-real-time meegenieten van de spanning, de opluchting en het geluk die altijd bij zo'n moment horen. Dan is die moderne media wel weer een uitkomst, want het is toch heel apart om aan de andere kant van de wereld te zitten en foto's te zien van je pasgeboren achternichtje. Ik verheug me al op het eerste skype-contact met haar!
En, zoals dat gaat in de cyclus van het leven: terwijl er mensjes geboren worden, gaan er ook weer mensen dood. Afgelopen woensdag hoorden we de kerkklok luiden en we weten inmiddels wat het betekent als dit op een ongebruikelijk moment gebeurt: iemand uit het dorp is overleden. Het blijkt de zus te zijn van Sebaio, wiens begrafenis we vorig jaar beschreven hebben, inclusief een video-impressie (zie blogarchief januari 2011, hoofdstukje "Dagelijks leven - 27 februari"). Ze was nog niet oud, in de veertig, en net als haar broer is ze gestorven aan die rotziekte die wereldwijd zoveel slachtoffers eist.
Dus vandaag hebben we weer een begrafenis en aangezien iedereen hier op de één of andere manier familie van elkaar is, is praktisch het hele dorp daarbij aanwezig. Terwijl ik dit schrijf, loopt de lange stoet mensen langs mijn raam richting begraafplaats. Voorafgegaan door de muzikanten van de Bomberos die hun treurige tonen ten gehore brengen...
Voor degene die het nog een keertje willen zien/horen zet ik hierbij nogmaals de link naar het filmpje van Sebaio's begrafenis Begrafenis Sebaio - februari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten