Papierkraam

We wonen nu al meer dan 4 jaar in Panama en zitten hier nog steeds op een toeristen-visum. Ieder half jaar gaan we even het land uit en bij terugkomst krijgen we het benodigde stempeltje (het toeristenvisum) in ons paspoort. We zijn, zoals ze dat hier noemen, permanente toeristen. En de Panamese overheid is daar niet blij mee. Het laatste jaar hebben we regelmatig gehoord dat aan de grens steeds kritischer gecontroleerd wordt en onze laatste visa-run in november (zie blog 05-11-2013) waren we zelf ook op het ergste voorbereid, hoewel het toen gelukkig meeviel.

Maar twee weken geleden komt ons ter ore dat de overheid een speciale, vereenvoudigde procedure start voor alle permanente toeristen om een verblijfsvergunning aan te vragen. Het grote voordeel is dat het in Bocas gehouden wordt, dus we hoeven er niet speciaal voor naar Panama Stad, en het vindt binnen een kort tijdsbestek plaats, namelijk begin april. 

Natuurlijk is het een manier voor de overheid om geld in het laatje te brengen, boze tongen beweren dat het niet voor niets vlák voor de verkiezingen plaatsvindt. Maar, gezien de al strengere controle in het afgelopen jaar, verwachten we dat na deze procedure de regels écht aangescherpt gaan worden en met een verblijfsvergunning hebben we in ieder geval een legale status. We besluiten hier dus maar aan mee te doen.

We beginnen de zoektocht naar informatie en alle benodigde documenten. We moeten kopieën van ons volledige paspoort (inclusief kaft) laten legaliseren bij een notaris. De notaris is alleen op dinsdag en donderdag in Bocas en aan afspraken maken doen ze hier niet in Panama. Je loopt gewoon binnen.... in een wachtkamer vol mensen. 

We hebben ook twee brieven nodig van een Panamees die verklaart dat hij ons al zoveel jaar kent én dat hij garant staat voor ons. Ook die moeten door de notaris gelegaliseerd worden. Met z'n drieën (Roberto, ik en Tony "onze" Panamees) wachten we dus braaf op onze beurt. Onze eigen brieven blijken niet voldoende, het moeten officiële documenten zijn, opgesteld door de notaris. Dat duurt zo'n twintig minuten, zegt de notaris, dus we gaan in een café even een kop koffie drinken. Een half uurtje later komen we weer binnen, de notaris ziet ons, denkt "oja, de brieven" en geeft zijn assistente dan pas de concepten om uit te werken. Het duurt dus nog een uurtje langer maar dan lopen we het notariskantoortje uit, een heleboel stempels rijker en een paar honderd dollar armer (tja, waarom zou de notaris niet óók wat geld verdienen aan deze procedure...)

De volgende etappe gaat naar Changuinola voor een politierapport. Normaal gesproken kan dit alleen in Panama Stad opgevraagd worden, maar speciaal voor deze procedure geven ze het tijdelijk in Changuinola af (dat scheelt toch weer twee lange busritten en een overnachting). Tegen de verwachting in blijkt dat heel eenvoudig te gaan. We zijn direct aan de beurt, geven een kopie van ons paspoort en tien minuten later, hebben we allebei een verklaring dat we geen crimineel zijn.

Het grootste obstakel (tot nog toe) is het lokaliseren van Banti, de corrigedur van Bastimentos (of zoals ze hier zeggen, onze sheriff) die de laatste tijd niet meer in de buurt van zijn kantoor te bekennen is. De dorpsbewoners zijn daarover niet verbaasd, want iedereen weet dat Banti na de verkiezingen (begin mei) eruit ligt dus waarom zou hij nog werken. Na een aantal dagen vinden we hem toch op een onbewaakt ogenblik in zijn kantoortje en als hij hoort dat we verklaringen nodig hebben dat we al meer dan 4 jaar op Bastimentos wonen, wil hij wel meewerken, maar niet voordat we een paar tientjes lichter zijn (hij is binnenkort tenslotte werkeloos).

Verder is het een kwestie van pasfoto's laten maken en formulieren invullen, de één 5 pagina's en de ander maar liefst 9 pagina's groot, waarin ze "de-duvel-en-z'n-ouwe-moer" van ons willen weten.

En nu maar hopen dat we alle benodigde papieren inderdaad hebben. Het wachten is op 12 april, want dan kunnen we onze aanvragen indienen....