Soms is het leven een gezapig boemeltje dat door een bekend landschap tjoekt en met regelmaat alle vertrouwde stationnetjes aandoet. En soms is het een sneltrein die voorbij raast richting onbekende oorden, terwijl jij op zo'n vertrouwd station staat en in een split seconde moet beslissen of je erop springt of niet...
September begint slecht. Het komt ons ter ore dat 'iemand' Roberto heeft gerapporteerd bij Immigratie. Zoals jullie weten is Roberto's verblijfs- en werkvergunning al aan gevraagd maar de procedure duurt een aantal maanden en officieel mag je niet werken totdat de vergunningen rond zijn. In de praktijk doet iedereen hier dat natuurlijk wel en dat weet iedereen ook van elkaar. Het is dus bijzonder triest dat iemand (die zelf in exact dezelfde situatie zit) het nodig vindt om een con-collega te naaien...
Gelukkig wordt het bedrijf waar Roberto werkt op tijd gewaarschuwd en weten we dat Rob niet naar Immigratie kan voor zijn visumverlenging (want dat levert een flinke boete en uitzetting op). Ze lossen de situatie op door Roberto naar Singapore te sturen om op een nieuw sociaal visum binnen te komen (zie vorige blog).
Maar ondertussen worden er door Immigratie strenge controles aangekondigd (álle bedrijven zullen de komende tijd willekeurig bezocht worden) dus ik zit ook niet echt lekker op mijn werk; het is een kwestie van tijd voordat ík de klos ben. De eigenaar van het hotel begint nu ook het risico wel te voelen en gezamenlijk besluiten we dat ik beter kan stoppen.
Omdat Roberto al een keertje is aangegeven, kan hij niet het risico lopen dat hij nog een keer gesnapt wordt, dus we zitten even met z'n tweeën thuis. Rob's werkgever doet er alles aan om de dingen zo goed en snel mogelijk te regelen (ze willen hem echt héél graag houden) maar dan komt het slechte nieuws dat het nog wel 6 maanden kan duren voordat de vergunningen rond zijn. Vorig jaar zijn zowel de regels als de procedure voor het aanvragen van de vergunningen gewijzigd en blijkbaar kampen ze met wat kinderziektes die enorme vertragingen veroorzaken.
De situatie is onhoudbaar. We kunnen niet 6 maanden zonder inkomen wachten totdat de vergunningen geregeld zijn...
En op dat moment raast die sneltrein voorbij!
Het is eigenlijk een nabrander van de sollicitatie-sessie die we in mei/juni gedaan hebben die ons nu ineens benadert met de vraag of we nog beschikbaar zijn. Dat pakken we dus met beide handen aan en we springen op die trein.
Het is een klein boutique-resort met duikschool en die combinatie gaan we managen. En ja, ook hier moeten we een verblijfs- en werkvergunning hebben, maar de eigenaar zegt dat hij dat op redelijke termijn geregeld krijgt. Misschien vergist hij zich en loopt hij straks tegen dezelfde problemen aan maar we gunnen hem het voordeel van de twijfel. Bovendien hebben we er goeie hoop op dat de controles op onze nieuwe locatie minder streng zullen zijn.
We gaan dus weer eens verhuizen. We verkopen onze nog niet zolang geleden gekochte spulletjes (tja, als we alles vantevoren hadden geweten...) en boeken een ticket naar onze nieuwe bestemming.
We gaan er met volle moed weer in!
Soms is het leven een avontuur dat in sneltreinvaart voort raast...
Mijn hemel, wat een gedoe en wat een achterbaks gedrag van 'iemand', wat win je hier mee? Geen idee. Het is voor jullie zo een hele nare onzekere periode, met een klein voordeel dat er toch weer een baan in het vooruitzicht is, maar het was allemaal anders gepland. Wens jullie heel veel sterkte nu en hoop dat de sneltrein jullie wel op een goede locatie brengt, waar jullie weer even tot rust kunnen komen en een thuis op kunnen bouwen. Dikke knuffel!!!
BeantwoordenVerwijderen