Sprong in het diepe

Vanzelfsprekend zijn wij de afgelopen paar maanden druk aan het zoeken geweest naar een nieuwe job op een nieuwe locatie, maar helaas liggen de banen voor management koppels in de hotel industrie niet voor het oprapen. En hoewel we in principe wereldwijd kunnen zoeken, blijkt ook dat niet zo eenvoudig. Zo hebben we ontdekt dat Indonesië inmiddels niet meer tot de mogelijkheden behoort omdat de maximale leeftijd voor het verkrijgen van een werkvergunning van 60 jaar naar 50 jaar is terug gebracht. En voor de meeste banen in de Afrikaanse landen (waar heel veel management koppels voor game lodges worden gevraagd) wordt een lokale residentie vereist, dus ook daarvoor komen we niet in aanmerking.

Naarmate de laatste weken in Tobago wegtikken moeten we onze focus dus verleggen en beginnen we ons meer te verdiepen in een eventuele terugkeer naar Nederland. Maar zelfs dat blijkt veel lastiger dan gedacht. Al googlelend, leren we al snel dat heel veel Nederlanders op een zeker moment re-migreren en allemaal lopen ze tegen dezelfde bureaucratische vicieuze cirkel aan: om je weer in te schrijven in Nederland moet je een adres (en dus een huis) hebben; om een huis te kunnen huren, moet je een werkgeversverklaring kunnen overhandigen, dus zul je eerst een baan moeten vinden; maar om te mogen werken moet je in Nederland ingeschreven staan!

Er komt dus heel wat bij kijken en al discussiërend over deze uitdagingen moeten we voor onszelf vaststellen dat we eigenlijk nog helemaal niet klaar zijn om weer naar Nederland terug te keren. En als we dan toch op zoek moeten naar een huis en een baan, waarom proberen we datzelfde dan niet nog een keer in het buitenland...
En gaan heel wat avonden debatteren overheen, maar langzaam vormt zich een plan. Want als we zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, dan moet het wel een bestemming zijn waar we zonder residentie- en/of werkvergunning een tijdje kunnen verblijven en werk kunnen zoeken. Allereerst denken we aan de zuidelijke EU landen waar ook veel toerisme is zoals bijv. Ibiza of de Canarische Eilanden. We zijn ook concreet met een resort in gesprek geweest maar al snel wordt duidelijk dat al deze bestemmingen seizoensgebonden zijn. Er is werk van april tot oktober maar de rest van het jaar zit je zonder inkomsten, dus dat is geen optie.
Na die conclusie blijft er een logisch vervolg over: het Caribisch gebied heeft het hele jaar toerisme en vlak "naast de deur" liggen de Nederlandse Antillen, waarvan Curaçao de grootste is. Dus richten we onze pijlen daarop. Als Nederlanders mogen we daar zonder problemen een half jaar wonen en het is ook toegestaan om werk te zoeken. Mocht dat lukken en je wilt je settelen dan moet je een Verklaring van Rechtswege en een sedula aanvragen, maar gedurende die procedure (die ook hier ongetwijfeld veel tijd in beslag zal nemen) mag je gewoon werken.
Het is besloten: we gunnen onszelf nog een kans in het buitenland!

Dus zaterdag 31 augustus vliegen we naar Curaçao waar we warm ontvangen worden door Coen en Monique, vrienden uit Veghel die inmiddels al ruim 3 jaar hier wonen. We verblijven bij hun buren, die een klein resort met appartementen hebben en ons voor een vriendenprijs een kamer en auto ter beschikking stellen en waarmee we ook al gesproken hebben over een mogelijkheid om enkele maanden hun resort te beheren als zij er niet zijn.
Verder gaan we nu vol aan de bak om hotels en duikcentra te benaderen en gaan we binnenkort de uitzendbureaus in Willemstad langs. Maar omdat we de eerste paar dagen nog geen vervoer hebben, doen we voorlopig ons "huiswerk" vanachter de computer en moeten we verplicht genieten van ons verblijf op het resort. En, zoals je aan de foto's kunt zien, is dat geen straf...