Turbulente week

Er gaan momenteel dagen en weken voorbij dat er niets noemenswaardig gebeurt. Waarin we heerlijk genieten van het mooie weer, de hangmat en onze e-reader, en dat ik wel eens denk “Jeetje, wat moet ik nou nog bloggen”. Er dan ineens gebeurt er van alles, niet zozeer bij ons als wel om ons heen...

We waren ons afgelopen maandag net aan het opmaken voor een avondje “televisie”, we hebben het hele vierde seizoen van House gedownload (seizoen 3 was de laatste die we in Nederland op de televisie gezien hebben) en kijken iedere avond één of twee afleveringen, als we een mailtje krijgen van een vriendin uit Bocas. Of we thuis zijn. Ja, dat zijn we. Of ze alsjeblieft naar ons toe mag komen, ze heeft een plek nodig om te overnachten. Een uurtje later is ze bij ons en doet haar verhaal. Het is het scenario waar boeken over geschreven en films over gemaakt worden. De aloude combinatie van een relatie, alcohol en agressie die uitmondt in fysiek geweld. Die avond blijft ze slapen en de volgende dag probeert ze voor zichzelf één en ander op een rijtje te zetten.

Dinsdagavond is er in Bocas een PADI meeting waar Roberto en genoemde vriendin naar toe willen. De bijeenkomst begint om 18.30 uur dus we eten vroeg. Tijdens het koken zien we in de baai een cluster van bootjes liggen. Het lijkt erop dat er iets gaande is maar van deze afstand kunnen we niet zien wat. Een kwartiertje later, als we zitten te eten, komt er via Skype een bericht van Chris. Er is een boot gezonken. De Chino, eigenaar van de grootste supermarkt in het dorp (alle supermarkten hier worden beheerd door Chinezen en iedereen noemt ze allemaal “chino”) gaat een paar keer per week met zijn boot inkopen doen in Bocas en blijkbaar is hij met een zwaar overbeladen boot zonder gas komen te zitten. En aangezien de zee momenteel behoorlijk ruig is, was waarschijnlijk één flinke golf voldoende om de boot te doen zinken. De Chino, die niet kan zwemmen en geen zwemvest droeg, is verdronken. Niemand heeft het ongeval zien gebeuren maar het werd ontdekt door andere bootjes omdat er allemaal producten op het water dreven. Het lichaam van de Chino werd al snel gevonden maar zijn 15-jarige zoon zat ook op de boot...

Alle plannen worden direct omgegooid. Roberto pakt zijn duikspullen. De vriendin belt Arron om te vragen of we tanks en lood kunnen lenen, maar Arron is niet thuis, dus we bellen een duikschool op Bocas. Ook belt ze haar man om direct over te komen met hun duikspullen. Als ze eenmaal in de baai zijn, blijken inmiddels ook de politie en andere duikscholen met mensen ter plekke en gezamenlijk beginnen ze een “Search & Recovery”. Maar niemand weet de exacte plek waar de boot gezonken is en het wordt al snel donker dus om kwart over zeven moeten ze de zoektocht helaas staken.
Die avond blijven de vriendin en haar man samen bij ons logeren (het tragische ongeval heeft er in ieder geval de (v)echtgenoten weer bij elkaar gebracht).

De volgende ochtend moeten Roberto en ik naar Bocas voor een tandarts-afspraak en zodra we in een bootje stappen, krijgen we van de kapitein een zwemvest aangereikt. Hoewel het officieel verplicht is, draagt niemand hier ooit een zwemvest, maar ja, nu wordt er weer extra op gecontroleerd... (heeft iets te maken met dat spreekwoord over een kalf en een put, triest maar waar).

Als we ’s middags terug zijn van Bocas horen we dat het lichaam van de jongen nog steeds niet gevonden is en Roberto voegt zich weer bij de groep duikers. Het team bestaat inmiddels uit alle duikscholen in de regio, de politie en de brandweer, maar helaas wordt ook die middag noch de gezonken boot, noch de zoon gevonden.

Op de derde dag vroeg in de ochtend gaat de politie eerst alle stranden langs, omdat ze uit ervaring weten dat een weggedreven lichaam na verloop van tijd altijd ergens aanspoelt, maar er wordt niets gevonden. Om 10 uur beginnen ze daarom samen met alle vrijwilligers wederom de zoektocht in de baai. Na een oproep via Facebook komt er hulp van een boot met sonar en daarna wordt de gezonken boot vrij snel gevonden. Als de duikers van daaruit in de stroomrichting verder zoeken, vinden ze ook het lichaam van de jongen. Rond vier uur ’s middags zijn zowel de boot als het lichaam geborgen. Dankzij de gezamenlijke inzet van de gemeenschap kan de vrouw en moeder in ieder geval beginnen aan een rouwproces. Iedereen is blij dat het achter de rug is, het was zowel fysiek als emotioneel een heftige week.