Maar goed, naast het opruimen en inpakken hebben we nog voldoende tijd om lekker in onze hangmat te genieten van het mooie uitzicht. Hoewel ons nieuwe/oude huis net zoals deze wat hoger op de heuvel staat en op de baai uitkijkt, heeft die meer bomen in het gezichtsveld staan en dus niet zo'n vrij zicht over het water als we hier hebben.
Niet alleen het uitzicht maar ook de kolibries blijven een bron van genot. Toen we een half jaar geleden onze zelfgemaakte bird-feeder net hadden opgehangen, duurde het eventjes voordat de kolibries hem gevonden hadden, maar na een paar dagen kwam de eerste kolibrie voorzichtig poolshoogte nemen. Een glanzend groen vogeltje met donkerrode staart. Hij fladdert rond de (dan nog) fel rood-en-geel gekleurde bird-feeder en bekijkt hem van boven tot onder alsof hij het maar een vreemde bloem vindt. Hij is duidelijk op zoek naar de plek waar de "nectar" zit en als hij die gevonden heeft, begint hij gulzig te drinken. Vanaf die dag is hij een vaste bezoeker en we dopen hem Karel. Kareltje Kolibrie.
Niet alleen Karel vindt onze bird-feeder, ook andere soortgenoten ontdekken deze onuitputtelijke bron van voedsel. En dan blijkt dat kolibries heel territoriale diertjes zijn. Karel heeft een plekje uitgezocht op een hoge tak met direct zicht op de feeder en zodra er een andere kolibrie in de buurt komt, scheert hij met een noodgang op hem af en probeert hem weg te jagen. Maar de anderen laten zich niet zo makkelijk de kaas (of in hun geval: de suiker) van het brood eten en al snel is onze veranda het toneel van heftige kolibrie-achtervolgingen. Razendsnel jagen ze achter elkaar aan, af en toe tegenover elkaar in de lucht stil hangend terwijl ze elkaar kwaad kwetterend en met open snavels uitdagen. Regelmatig scheren ze links er rechts rakelings langs me heen als ik in de hangmat lig te lezen. Hun vleugels bewegen zo ongelooflijk snel dat ze alleen als vage schim te zien zijn en het geeft een soort fffrrrrtttt-ffffrrrrrttt geluid als ze voorbij komen racen. Soms voel ik de luchtverplaatsing van hun vleugels op mijn gezicht als ze me net op tijd ontwijken.
Maar onze Karel is een geduchte tegenstander (we herkennen hem tussen de andere omdat hij een rode staartveer mist) en het lijkt erop dat hij als eerste ontdekker toch een superieur recht kan ontlenen aan de bird-feeder want hij heeft meer dan eens de overhand in de strijd. Het plekje op de hoge tak wordt eerst verwisseld voor een beter gezichtspunt op onze waslijn en sinds een paar weken positioneert hij zich pontificaal bovenop de bird-feeder!
Iedere ochtend als we wakker worden en de veranda-deuren openslaan, zit hij daar als een koning op zijn troon. Af en toe laat hij oogluikend toe dat andere kolibries zich tegoed doen aan het suikerwater en dan ineens is hij het zat en jaagt ze weg.
We hebben inmiddels naast de familie van Koning Karel (de groene met rode staart) ook andere soorten kolibries, o.a. een zwart-beige versie met een krommer snaveltje en een nog kleiner exemplaar (9 cm) in bijna lichtgevend paarse en groene kleuren.Het tafereel van de kolibrie schermutselingen herhaalt zich dagelijks, vooral 's morgens vroeg en tijdens de schemering, en we blijven er met fascinatie naar kijken.
Onze zelfgemaakte bird-feeder is in de afgelopen tijd totaal verbleekt en ziet er niet meer uit dus hij verhuist niet mee maar we hebben de laatste keer in David eindelijk een officiële bird-feeder op de kop kunnen tikken, dus in het nieuwe huis hebben we een "echte". Hopelijk wordt die straks net zo populair als deze, maar aangezien we toch een stuk verderop zitten en het territorium van de kolibrie niet zo heel groot is, ben ik bang dat we afscheid zullen moeten nemen van onze Karel, Koning der Kolibries.We zullen hem missen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten