Kleijn-zielig

Poster van Bastimentos Clean and Green,
het resultaat van een tekenwedstrijd onder de schoolkinderen

Toen we vijf jaar geleden uit Nederland emigreerden, hebben we een speciale belastingaangifte gedaan, de zogenaamde M-aangifte. Aangezien we wilden dat dit correct zou gebeuren, hebben we daarvoor een specialist in de arm genomen: De Kleijne & Janssen, Belastingadviseurs, Bedrijfsadviseurs, Administratieconsulenten, Juristen. Dat kost geld, maar dat hoort erbij. Goed werk moet betaald worden en dan mag je ook wat verwachten. Dus toen wij begin 2010 druk in de weer waren in duikschool en hostel, handelden zij onze belastingzaken af en we kregen te horen dat alles in orde was. Mooi, kunnen wij ongestoord genieten van ons nieuwe leven.

In 2012 krijgen we echter bericht van de heren belastingadviseurs dat er vragen zijn gekomen van de belastingdienst en dat ze opnieuw in de aangifte moeten duiken. Na controle blijkt dat de betreffende werkneemster in de oorspronkelijke aangifte een zeker bedrag in de verkeerde kolom heeft gezet en dat heeft tot verwarring geleid, maar de werkneemster heeft het nodige met de belastingdienst gecorrespondeerd en alles uitgelegd en nu is het dan echt in orde. Uiteraard heeft de medewerkster hier werk aan gehad en we krijgen een fikse rekening voorgeschoteld. Ook al zijn we het daar niet mee eens, het extra werk is tenslotte ontstaan door een fout van hun, betalen we de honderden euro’s toch maar.

Begin dit jaar, tijdens ons verblijf in Nederland komt, met vrienden, het gesprek op belastingen en realiseren Roberto en ik ons dat we nooit zelf een kopie van de uitgewerkte M-aangifte ontvangen hebben. We vragen dus een kopie op die we via de mail ontvangen. Nu we zien welke antwoorden er op de diverse vragen van de aangifte gegeven zijn, rijzen er toch een paar vragen bij ons die we dus aan onze adviseurs voorleggen. We krijgen als reactie dat de betreffende medewerkster met zwangerschapsverlof is en een andere medewerker zou hier helemaal voor in het archief moeten duiken, dus of het goed is als de medewerkster hier zelf op terug komt over een half jaartje.
Ach, natuurlijk begrijpen we dat, het leven gaat door nietwaar, dus we wachten wel. Wat is tenslotte een half jaar op een mensenleven.

En inderdaad, een half jaar later krijgen we een vrolijke e-mail van de nieuwbakken moeder. Ze heeft er niet eens voor in het archief hoeven duiken, zo meldt ze trots, want ze kon de vragen, na al die tijd, gewoon uit d’r blote bolletje beantwoorden. En we hoeven ons geen zorgen te maken, stelt ze gerust, want alles is helemaal in orde.
Een week later krijgen we, tot onze verbazing, een rekening gepresenteerd. De dame in kwestie heeft een kwartiertje nodig gehad om de e-mail aan ons te dichten dus we worden gefactureerd voor een kwart uur, inclusief BTW een bedrag van € 25,41 (waarschijnlijk heeft het schrijven haar niet meer dan tien minuten gekost, maar ja, we moeten afronden). Hmmm....

Nu hebben wij niet veel rekeningen in Nederland te betalen, dus het duurt even voordat we daaraan toekomen en na een paar weken ontvangen we een herinnering. Het toeval wil dat die herinnering binnenkomt op het moment dat we net een hele ochtend bezig zijn geweest met het vuil ruimen in het dorp (want zoals jullie weten werken we als vrijwilligers bij de groep “Bastimentos Clean and Green”) en ik denk enigszins geïrriteerd: “als mensen zich hier uren, dagen, wekenlang onzelfzuchtig kunnen inzetten voor hun gemeenschap en medemens, waarom moet in Nederland dan iedere minuut in klinkende munt omgezet worden?”
En ineens komt er een idee in me op om hier op een ludieke wijze een draai aan te geven. We beantwoorden de herinnering met een uitleg over onze “Bastimentos Clean and Green” groep en vragen of het niet leuk zou zijn om dat kwartiertje werk van de factuur te doneren aan het goede doel. Terwijl ik het schrijf denk ik nog hoopvol dat deze tijd van kerst en nieuwjaar een uitgelezen gelegenheid hiervoor is.
De volgende ochtend hebben we al antwoord. Ik citeer: “Ik heb het even aan de heer de Kleijne gevraagd en hij deelde mij mede dat ons kantoor al aan diverse goede doelen schenkt. Hoe nobel uw gedachte ook is, wij kunnen helaas niet aan uw verzoek voldoen.” En of we de factuur s.v.p. per omgaande willen betalen.

Ik realiseer me dat ik voor een Nederlands publiek schrijf en ik loop het risico dat de lezers me nu meewarig aankijken en zeggen “Wat had je dan verwacht? We leven nu eenmaal in een uurtje-factuurtje maatschappij waarin iedere seconde geld kost.” En misschien hebben jullie wel gelijk en hebben wij na vijf jaar buitenland gewoon een andere mind-set, maar er blijven bij mij twee gedachten door m’n hoofd spoken.
Ten eerste, om het dan toch even zakelijk te houden: Wat een gemiste kans op een beetje gratis reclame! (dit stukje had namelijk ook heel positief voor hun kunnen uitpakken)
En ten tweede: Wat is in hemelsnaam vijftien minuten op een mensenleven?