De wereld op z'n kop

Ik heb de afgelopen jaren in dit blog het leven al regelmatig omschreven als 'spannend', 'roerig' of 'woelig' en het vergeleken met een 'achtbaan' of 'sneltrein' maar 2016 is inmiddels zó'n turbulent jaar gebleken dat superlatieven tekort schieten. Zoekende naar nieuwe woorden die het gevoel een beetje kunnen beschrijven, kom ik op 'draaikolk' of 'tornado'. Je voelt het al aankomen: er is weer iets gebeurd...

We zitten nu twee maanden in Sulawesi en houden nog steeds "vakantie". Onze aanvraag voor vergunningen loopt en moet, volgens de eigenaar van het resort, op korte termijn geregeld zijn. Probleem is echter dat de autoriteiten geen enkele indicatie over looptijd geven. Tegen de tijd dat de vergunning er is, krijg je het wel te horen. Dus wachten we af...

En dan plotseling, volkomen out of the blue, ontvangen we een email met een zeer concreet werk-aanbod! Het is van een bedrijf waarmee we ruim anderhalf jaar geleden (toen we vanuit Panama op zoek waren naar een andere baan) in contact zijn gekomen. Een Europese organisatie die wereldwijd diverse resorts, duikcentra en liveaboards heeft en regelmatig op zoek is naar management-koppels. Tot twee keer toe (vorig jaar in Panama en eerder dit jaar toen we, na ons Divine-Diving-debacle, weer actief op zoek waren) komen we heel dichtbij een aanstelling, die nét niet doorgaat. En nu benaderen ze ons met een heel aantrekkelijk voorstel met de vraag of we interesse hebben.
Het is de spreekwoordelijke offer you can't refuse. En hoewel we het heel vervelend vinden voor de eigenaar van het resort waar we nu zitten, besluiten we het aanbod te accepteren.

En dan staat je wereld ineens weer op z'n kop. Letterlijk en figuurlijk want het lot brengt ons terug naar een eiland in het Caribisch gebied: Tobago!

Terugkijkend, lijkt het er dus op dat ons uitstapje naar Indonesië niet de juiste keus is geweest. We zijn begin dit jaar voor de meest verkeerde persoon hierheen gekomen (iemand die achter haar rug 'She Who Shall Not Be Named' wordt genoemd... dat zegt al genoeg); een grote karakter-inschattingsfout onzerzijds. Daarnaast komen we gelukkig wel in contact met heel goeie, aardige mensen en bedrijven, maar helaas blijft de officiële papierwinkel hier een bijzonder moeizaam proces.

Maar... ik hoor jullie al denken: Weten we nu zeker dat deze stap het dan wel gaat worden? Nee, zekerheid heb je namelijk nooit. En er is maar één manier om het uit te vinden... Zoals de Engelsen zeggen the proof of the pudding is in the eating.
Het is hetzelfde als voor mijn achternichtje van net 1 jaar die nu begint te lopen: Niet bang zijn om te vallen. Met als beloning een grijns van oor tot oor als ze met succes de tafelrand aan de overkant gehaald heeft. En lukt het niet? Dan probeer je het gewoon nog een keer!