De lotgevallen van een DHL-pakketje

Eén van de lastigere dingen waar je mee te maken krijgt als je in het buitenland woont, is het regelen van officiële zaken, zoals het aanvragen of verlengen van paspoorten, rijbewijzen, bankpassen of credit cards. Omdat het altijd dingen betreft die je niet (lang) kunt missen, proberen we dit soort zaken meestal te organiseren als we toch voor vakantie een paar weken in Nederland zijn. Dat is dan wel altijd "stressen" want je moet het direct regelen zodra je voet op nederlandse bodem zet en met een beetje mazzel hebt je het dan precies op tijd in handen als je drie weken later weer vertrekt, maar tot nu toe is het altijd gelukt.

Dit jaar zijn onze beider rijbewijzen aan de beurt om verlengd te worden en aangezien we in september of oktober van plan zijn om naar Nederland te gaan, doen we ons huiswerk en zoeken we uit hoe het "Rijbewijs verlengen voor Nederlanders die in het buitenland wonen" werkt: Officieel formulier aanvragen, uittreksel van het RNI (bewijs dat je niet meer in Nederland woont) aanvragen, alles invullen, en origineel getekend met pasfoto, huidige rijbewijs en fotokopie paspoort opsturen naar de RDW. Het nieuwe rijbewijs wordt dan binnen 10 werkdagen opgestuurd naar een postadres in Nederland. Hmm, het wordt kielekiele maar als we alle formulieren vantevoren aanvragen en direct bij aankomst alles opsturen dan moet het binnen 3 vakantieweken lukken...
En dan gooit onze baas roet in het eten met een vriendelijk, doch zeer dringend, verzoek: Of we maximaal 2 aaneengesloten weken op vakantie willen gaan, want 3 weken is wat lang om het personeel alleen te laten. Tja, en met 2 weken vakantie (met reistijd en tijdsverschil meegerekend, effectief slechts 12 dagen in Nederland) gaan we het echt niet redden.

Gelukkig biedt mijn zus uitkomst als ze in mei onverwachts aankondigt dat ze ons een weekje komt bezoeken. Naast een heerlijke vakantieweek (zie blog: Juni vakantie-maand) bezorgt ze ons de benodigde formulieren die we vantevoren naar haar hebben laten versturen. Als ze naar huis gaat, geven we haar alles keurig ingevuld mee en zij doet het in Nederland op de post naar de RDW. Precies 2 weken later ontvangt ze onze nieuwe rijbewijzen. Nu alleen nog even naar ons opsturen. Nee, niet met de gewone post want dan heb ik geen idee wanneer het aankomt... ik druk haar op het hart dat ze het met DHL moet versturen, dan kunnen we de levering volgen en weten we zeker dat het er snel is!

Op 1 juli verstuurt ze de envelop en we krijgen per e-mail een bevestiging van DHL dat er binnenkort een pakketje bij ons geleverd wordt. Er hangt een vrolijk kattebelletje van mijn zus aan: Hoi Deb geef even een wattsappie als het er is. Er is een link naar de levertijd en voor Trinidad en Tobago bedraagt die 11 tot 13 dagen.
Geweldig, nog twee weekjes en dan hebben we onze rijbewijzen weer. Dat komt goed uit, want Roberto moet hier regelematig voor allerlei zaken met de auto op pad en ze hebben hem ten strengste afgeraden om zonder origineel rijbewijs te rijden dus iedere keer als hij ergens naartoe moet dan moeten we een taxichauffeur inhuren.

Iedere ochtend eerste werk kijk ik even op de track & trace van DHL om te zien hoe het met onze zending staat. Als ik op 6 juli nog steeds geen enkele wijziging zie, schrijf ik mijn zus: waarschijnlijk werkt de track & trace hier niet. Het lijkt wel of er niets gebeurt maar dat kan ik me niet voorstellen. Het is tenslotte DHL waar we het over hebben!
Op 7 juli krijg ik dan toch de eerste update. Het is in Duitsland en op 8 juli wordt het gereed gemaakt om naar de bestemming gestuurd te worden. Vreemd dat een pakketje dat binnen 14 dagen aan de andere kant van de wereldbol moet zijn, er al een week over doet om alleen maar naar het distributiecentrum in Duitsland te komen, maar goed, het is nu in ieder geval onderweg.

Vervolgens gebeurt er twee weken lang weer helemaal niets! We beginnen ons een beetje zorgen te maken en e-mailen naar klantenservice. Daar krijgen we direct antwoord dat alleen de verzender een aanvraag voor onderzoek kan instellen. Helaas, het toeval wil dat mijn zus op dat moment juist vertrokken is voor 3 weken welverdiende vakantie! We proberen dit zowel per mail als telefoon bij verschillende DHL contacten uit te leggen maar ze zijn onvermurwbaar. De verzender moet het verzoek indienen want, zo zeggen ze, alleen diegene kan het pakketje beschrijven.
Inmiddels al behoorlijk ten einde raad val ik mijn zus toch maar lastig op haar vakantie en krijg via Whatsapp de inlog gegevens van haar DHL-account en de omschrijving van de envelop. Op 25 juli bel ik naar de klantenservice in Nederland om toch te proberen een onderzoek aan te vragen als de medewerker poeslief vraagt of ik die dag al op de track & trace gekeken heb. Nee, die dag moeten we 's morgens heel vroeg weg en ik heb alleen tijd om even te bellen, hoezo? "Nou, er staat dat de zending vandaag naar het land van bestemming verzonden wordt en daar wordt het overgedragen aan de lokale postdienst."
Kijk eens aan! Met dat laatste ben ik dan niet zo blij (hoezo, lokale post, ik heb het toch via DHL laten sturen?) maar goed, ik ben allang blij dat de zending niet kwijt is en weer onderweg is!

Dus iedere ochtend kijk ik vol verwachting op de track & trace waar vervolgens wéér 2 weken lang niets gebeurt! Grrrr, om hopeloos, moedeloos, laaiend van te worden. Waar blijft mijn pakje? Ik ga maar weer eens naar de klantenservice in Nederland bellen. "Ja mevrouw, dat ziet er inderdaad niet best uit, maar wij hebben ook niet meer informatie dan dit. Misschien moet de verzender maar een claim indienen dat de zending vermist is."
Ik doe niet eens meer moeite om uit te leggen dat de verzender nog op vakantie is. Ik stuur zelf uit haar naam de claim wel in. Dat kan vreemd genoeg gewoon via een e-mail (dus haar account-gegevens niet nodig) en er wordt helemaal niet gevraagd naar de omschrijving van het pakje!
Ik krijg een automatische ontvangstbevestiging waarin vermeld staat dat ze ernaar streven om de claim binnen tien werkdagen te behandelen...

Ik mag dus gewoon weer twee weken gaan zitten wachten, maar ondertussen blijf ik mijn dagelijkse track-&-trace-checks uitvoeren (daar ben ik al 5 weken aan gewend tenslotte) en wat staat daar, tot mijn verbazing, de volgende dag (9 augustus) op? De zending is gearriveerd in het land van bestemming! Hoe. Is. Het. Mogelijk.! Iedere keer als we bij DHL aan de bel trekken, lijkt de zending weer een zetje te krijgen...
Daarna gaat het (in verhouding met de voorgaande weken) snel. Binnen een week gaat het pakje door de douane en naar het import distributie-centrum en op 17 augustus meldt de track & trace dat de zending gereed is om afgehaald te worden en dat de ontvanger geïnformeerd is.

Dat is prachtig! Maarre... ík weet van niets. We klimmen dus maar weer eens in de telefoon, dit keer met de lokale postdienst (want die link van de lokale post waar we volgens DHL het pakje kunnen traceren werkt écht niet). De dame in kwestie bevestigt dat het pakje inderdaad in Trinidad is (hoera!) en meldt dat het eerst naar Tobago gestuurd wordt en daarna krijgen we een briefje in de bus dat we het kunnen ophalen.
Als we op dinsdag 22 augustus nog geen briefje ontvangen hebben (en omdat we de volgende dag toch naar Scarborough moeten) bellen we nog maar eens (niet geschoten is altijd mis). Wat blijkt? Het pakje ligt al sinds 17 augustus op het postkantoor in Scarborough!

En dan is de grote dag dan eindelijk aangebroken. Woensdag 23 augustus, 54 dagen nadat het in Nederland verzonden is, hebben we onze felbegeerde nieuwe rijbewijzen in handen!!

DHL, dat aloude, gerenommeerde bedrijf met betrouwbare service. Op hun website staat Makkelijk en snel pakketten ontvangen en versturen, maar ik weet inmiddels beter:

D H L dat staat voor: Duurt Heeeeeeel Lang!