Korte vakantie

Het is alweer een half jaar geleden dat we voor het laatst het land uit waren, dus het werd tijd voor onze visa-run. En deze keer had het iets meer voorbereiding nodig dan normaal gesproken.
Toen we nog in Tio Tom zaten, konden we altijd zonder meer vertrekken in de wetenschap dat de duikschool in het hostel goed bewaakt werd. Nu we onze eigen locatie hebben, ook nog eens iets meer afgelegen in het dorp, is dat een ander verhaal. Want iedereen, ook de lokale bevolking, waarschuwt ons er toch voor dat we de duikschool en ons huis beter niet 's nachts onbeheerd achter kunnen laten. Dus moesten we op zoek naar iemand die een paar dagen zou willen oppassen. Allereerst dachten we aan Michel (de course director die vorig jaar mei tijdens onze vakantie in Nederland voor ons gewerkt heeft) maar die was zelf in deze periode op reis naar Canada. Toen vonden we een ander instructeurs-stel in Bocas dat aanbood om tijdens onze visa-run de duikschool waar te nemen, maar die vroeg daar zoveel geld voor dat dat voor ons niet loonde. Het is in deze periode toch heel rustig, dus dat zouden we ook niet terug verdienen met de klanten die ze eventueel zouden binnen krijgen. Uiteindelijk hebben we op Bastimentos bij deze en gene nagevraagd of er niet iemand was die een paar nachten in ons huis wilde logeren en Roberto, onze bootkapitein, wilde dat wel doen.

Dus afgelopen dinsdag konden we met een gerust hart vertrekken richting Costa Rica. De route is inmiddels wel bekend, bootje-boot-bus-busje-grens/brug/grens-grotebus, en alles verloopt voorspoedig. Zelfs bij de grens is het rustig en de douaneformaliteiten gaan onverwacht soepel en vlot. Wel verbazen we ons nog even over de ontwikkeling die Changuinola, de dichtstbijzijnde "grote stad", doormaakt. Onderweg zag ik plotseling een nieuw reclamebord met de bekende gele M langs de weg staan. Het zal toch niet waar zijn? Rob en ik dachten echt dat het bord daar verkeerd stond. Maar nee hoor, eenmaal gearriveerd in Changuinola staat daar midden in de hoofdstraat een gloednieuwe McDonald's! Nu komt de moderne "beschaving" toch wel heel dichtbij... (nee, wij zijn lekker een broodje pollo gaan eten op ons vaste adresje)

Ondanks dat het weer niet echt goed is, genieten we van onze kleine vakantie. We bezoeken het nationale park in Cahuita, waar we dit keer minder dieren spotten dan vorige keer maar toch nog verrast worden door een opossum (een soort wollige wasbeer met een lange snuit en staart) op ons pad en een paar nieuwsgierige aapjes in de bomen. We gaan heerlijk uit eten, drinken een cocktail en luieren lekker in en rond het hotel. Voor we het weten zijn de drie verplichte nachten alweer voorbij en zijn we weer onderweg naar Panama.

De bus in Costa Rica is een echt boemeltje dat iedere 200 meter halt houdt, dus we hobbelen in anderhalf uur terug naar de grens. Daar blijkt dat onze timing niet geweldig is. De Bocatoreño-bus die om 10 uur uit Changuinola vertrekt richting San José is zojuist gearriveerd en de hele inhoud van de bus staat nu in de file voor de Costaricaanse grens, waar één mannetje achter het loket zit die onverstoorbaar, op zijn dooie gemak, paspoort na paspoort controleert. Het kost ons meer dan een uur voordat we ons stempeltje hebben en de oude, met houten planken belegde, spoorbrug die tussen Costa Rica en Panama ligt, kunnen oversteken.

Bij de Panamese grens is het gelukkig niet zo druk, maar het ouderwetse Amerikaanse schoolbusje zit nokvol en als haringen in een ton, bungelend aan de plafondrailing, hotsebotsen we naar Changuinola. Ondertussen is het serieus gaan regenen dus de boodschappen doen we half-rennend van de ene naar de andere winkel; wel oplettend dat we niet onderuit gaan want met regen worden de straten hier spiegelglad.
In de bus naar Almirante hebben we een zitplaats maar bij de boot is ons geluk weer over. Er is zojuist een grote groep Amerikanen binnen gekomen die 2 boten hebben afgehuurd en het duurt ruim een uur voordat de volgende boot er is. De laatste etappe gaat dan weer beter, want in Bocas kunnen we bij de eerste de beste bekende watertaxi in het bootje springen en rond 6 uur zijn we dan eindelijk weer thuis.
Het is helemaal niet zover van Costa Rica naar Panama, maar als alles tegen zit dan is het toch nog een hele reis!