Huis

Het tijdelijke huis waar we sinds 22 oktober in zitten is, zoals dat heet, gemeubileerd. Wat in dit geval inhoudt dat het bomvol staat met grote en kleine tafels, stoelen in allerlei variaties, banken (zowel 2- als 3-zits), uit het lood gezakte kastjes en heel veel kleedjes, vaasjes, namaakbloemen, beeldjes en andere tierlantijntjes. Daarnaast staan er ook nog de nodige dozen met kleding en andere spullen van de eigenaar. Tel daarbij onze eigen koffers en dozen die inmiddels allemaal half uitgepakt zijn, omdat je in de loop van de tijd nu eenmaal toch het één en ander nodig hebt, en je kunt je voorstellen in wat voor een uitdragerij we hier wonen.

Daarbij is het wat behelpen af en toe. Zo hebben we alleen maar stromend water van 6.30 tot 8.00 uur. Dus ’s morgens vroeg zijn we druk bezig met het vullen van een grote ton in de badkamer en verder wat emmers en jerrycans in de keuken, waarmee we de rest van de dag in ieder geval het toilet kunnen doorspoelen, de was, de schoonmaak en de vaat kunnen doen. Douchen kunnen we niet, dus dat doen we al een tijdje bij vriend Chris (die momenteel Tio Tom beheert).
En als klap op de vuurpijl lijkt het erop dat er in de slaapkamer een enorme kolonie muggen huist die, ondanks onze dagelijkse pogingen, nog steeds niet uitgeroeid is.

Maar ach, onze hangmatten hangen op de veranda, en in een variant op de tekst van the Temptations (Papa was a Rolling Stone): “Wherever our hammock hangs, is our home”.  
En voor het eerst sinds we op Bastimentos wonen, kijkt onze veranda niet uit over het water maar over de straat, oftewel het enige pad wat dit dorp rijk is. En aangezien we midden in het dorp zitten, zien we de hele dag een hoop “verkeer”. Voetvolk wel te verstaan, want zoals jullie weten rijden hier geen auto’s. En dat is best gezellig, want aangezien we hier al heel wat mensen kennen, hebben we regelmatig aanspraak, een babbeltje dat steevast begint met “Hé zitten jullie nu hier?”
Maar vooral ’s avonds is het leuk om, vanuit onze luie hangmat, de straat te observeren. Want zodra de zon ondergaat, verschijnen de locals in al hun pracht op straat. We zien ze paraderen, flirten, kletsen, lachen, swingen op de altijd aanwezige muziek, discussiëren en soms ruziën. Het is net een real-life TV-show.

Maar, zoals al gezegd, het is maar tijdelijk. Want gisteren kregen we goed nieuws: het huis wat we al op het oog hadden (niet ons oude huisje maar het pas nieuw gebouwde huis) was vrijgekomen! Dus vandaag, voor de tweede keer in nog geen 3 weken, staat ons hele boeltje weer op het dek om in Roberto’s (onze oude bootkapitein) boot te stouwen en we ploeteren in de brandende zon om alles naar het nieuwe huis te sjouwen want dat is deze keer weer een hele klim. 
Het is altijd even zoeken om in een ander huis alles weer z’n plekje te geven, maar rond een uur of twee zijn we toch wel redelijk op orde. En de hangmatten hangen alweer, dus we gaan nu heerlijk genieten van ons nieuwe uitzicht! (Vervolgverslag van het nieuwe huis inclusief foto’s en/of video volgen uiteraard binnenkort.)