Zomaar een dag

Sinds de terugkeer van onze Holland-tour anderhalve week geleden zijn we alweer comfortabel in onze sabbatical gegleden. Iets waar veel mensen toch wel nieuwsgierig naar zijn. De meest gestelde vraag die we in Nederland kregen was dan ook: "Wat doen jullie nu eigenlijk de hele dag?" Roberto's favoriete antwoord: "Zo weinig mogelijk!"
Maar daarmee is de vraag natuurlijk niet beantwoord. Daarom nu een verslag van zomaar een dag.

Vandaag worden we, vroeg in de ochtend, gewekt door een stevige regenbui die in een luidruchtig staccato op ons golfplaten dak klettert. Als ik door het raam over de baai uitkijk, kan ik nauwelijks het einde van het dorp onderscheiden. De andere eilanden zijn verdwenen achter een grijze muur van regen. We draaien ons nog een keertje om maar van slapen komt het niet meer met die herrie. We staan op en beginnen de dag met een kopje thee. De computer gaat aan en we checken de mail. Het zijn er niet veel en het merendeel ervan is nog van Facebook.
Terwijl Roberto op de computer de krant gaat lezen, veeg ik het huis aan, een zeer ondankbaar klusje omdat je er na 5 minuten al niets meer van ziet. Daarna ga ik een was draaien. En ondanks dat ik tegenwoordig een wasmachine heb, gaat dit (zonder wasprogramma's of temperatuurinstellingen) nog steeds maar semi-automatisch: Was in de trommel, zeep erbij, via de kraan de trommel met koud water laten vollopen en de timer zetten. Dan draait de machine voor 15 minuten. Daarna het water via een slang naar buiten laten lopen, opnieuw met water vullen en de timer zetten. De machine spoelt voor 15 minuten. Stap 2 nogmaals herhalen. Tot slot het water weer laten weglopen en de was in gedeeltes in de centrifuge overhevelen. Ik hang de was achter op de veranda onder een afdakje maar met deze regen zal het wel niet snel drogen.

Na een verlaat ontbijtje kruipen we allebei in de hangmat voor onze favoriete bezigheid: lezen. Even later wordt er beneden onze veranda geroepen. Het is de limoenen-man Dio, een oud fragiel mannetje met anderhalve tand in zijn mond, die een paar huizen verderop woont. Hij wil weten of we nog limoenen nodig hebben. Ja graag! Een uurtje later komt hij met zijn versleten rugzakje vol vers geplukte, heerlijk fris geurende limoenen binnen. Hij babbelt er lustig op los, hoewel we er niet veel van begrijpen. De dorpsbewoners zeggen dat hij "iets mist in zijn hoofd". Hij heeft namelijk een beroerte gehad en dat, in combinatie met zijn bijna tandloze mond, zorgt ervoor dat hij nauwelijks te verstaan is. We laten 'm rustig brabbelen en lachen en knikken op de juiste momenten.

De regen heeft inmiddels plaats gemaakt voor een warm zonnetje en Roberto gaat even boodschappen doen. Hij wil net de deur uitlopen als er aan de voorkant geroepen wordt: "Hola!" Aan het accent te horen toeristen. Ze willen weten of dit de juiste weg is naar Wizard Beach. Roberto wijst naar het smalle spoor dat de jungle ingaat. "Ja hoor, gewoon dat pad volgen. Het is nog ongeveer een kwartiertje, maar met de regen van vanmorgen zal het wel modderig zijn" waarschuwt hij. Soms kijken de mensen dan bedenkelijk maar de meesten laten zich niet ontmoedigen en met een vriendelijk "gracias" vervolgen ze hun weg.

We breken de middag door eventjes te buurten bij Chris. In Tio Tom is altijd wel iets te doen; als Chris niet bezig is met alweer een nieuw en ambitieus project, dan zijn er wel gasten met een interessant verhaal.

's Avonds na het eten zitten we buiten onder het genot van een kopje koffie de vleermuisjes te bewonderen die tijdens de schemering rond de veranda fladderen, als we beneden iemand met een zaklamp rond het huis van de buurman zien scharrelen. Als goeie buur roepen we een "wie daar". Het blijkt Vladi te zijn, onze buurman en tevens huisbaas. Hij is zijn sleutel vergeten en probeert via een raam het huis binnen te komen. Sinds de 7 maanden dat we hier nu wonen, is het al de derde keer dat hem dat overkomt. Geroutineerd klimt hij op de watertank en wipt het houten luik van zijn slaapkamerraam open. Niet voor de eerste keer merk ik op dat het toch wel eg handig is dat je weet dat je zo makkelijk je eigen huis binnen kan komen. Het lijkt Vladi niet te deren en met een "Goodnight" verdwijnt hij het huis in.

Roberto en ik maken ons op voor een avondje televisie. De computer wordt op het kleine tafeltje op de veranda gezet en we nestelen ons in de luie stoelen. Vanavond wordt het een film: "Twelve years a slave".

En zo is er dan zomaar een dag weer ten einde...