Dagelijks leven (2)

Het is haast onmogelijk om echt een vergelijking te maken tussen ons leven hier en in Nederland omdat het zó ontzettend anders is. Het heeft er natuurlijk ook mee te maken dat we op een eiland wonen. Als we in Panama op het vasteland in een stad(je) zouden wonen, dan zou het leven waarschijnlijk niet zo heel veel verschillen van dat in Nederland. Maar hier leven we toch op het "platte land" en ook nog eens in afgelegen gebied... Het leven hier ligt veel dichter bij de natuur en is een stuk primitiever.

Zo hebben we alle benodigde basis-dingen, maar verder geen luxe. Van de gebruikelijke huishoudelijke apparaten (het zogenaamde "witgoed") hebben we alleen een koelkast en een gasfornuis. We hebben in het dorp gelukkig wel elektriciteit (hoewel die af en toe uitvalt) voor de koelkast, maar er is hier geen gasvoorziening, dus voor het gasfornuis gebruiken we een grote (camping)gasfles.
Een wasmachine hebben we niet dus wassen gaat gewoon op de ouderwetse manier: met de hand. Wasmachines bestaan hier overigens wel; Tio Tom had er bijvoorbeeld eentje in het hostel en toen we daar nog werkten, mocht ik daarvan gebruik maken. Waarbij opgemerkt moet worden dat ook de wasmachines alleen maar met koud water wassen, aangezien ze geen verwarmingselement hebben. Als ik zou willen dan zouden we dus een wasmachine kunnen kopen (waarvoor we dan wel naar Changuinola moeten) maar ik vind het voor die paar T-shirts en korte broeken eigenlijk niet de moeite.
En jullie zullen begrijpen, een droger hebben we hier al helemaal niet nodig! De was hangt hier altijd vrolijk te wapperen aan de lijn...

We hebben op het eiland ook geen auto's; we doen dus alles te voet. Er is één straat in het dorp, een voetpad van twee meter breed, en verder lopen er onverharde paadjes door het oerwoud en de mangroves.

Zoals je ziet, het is hier allemaal lekker eenvoudig... Je zou kunnen zeggen: het leven is een soort permanent kamperen! ;-)

En dan de regelgeving... die hebben ze hier ook hoor! Alleen is het allemaal wat minder georganiseerd als in Nederland. En daarbij veranderen de regels ook te pas en te onpas zonder dat men het nodig vindt om je daarvan van tevoren op de hoogte te brengen.
Zo kan het dus voorkomen dat je al jaren keurig netjes de "caja seguro" (sociale verzekering voor de bootkapitein) maandelijks met behulp van een handgeschreven formuliertje betaalt, als ze op een blauwe maandagochtend ineens melden dat je het voortaan elektronisch moet doen (jaja, Panama automatiseert) en vol trots presenteren ze hun nieuwe website. Helaas hebben ze er niet aan gedacht om de betreffende website eerst zorgvuldig te testen, met als gevolg dat je de volgende 9 maanden iedere keer weer met je laptopje naar Bocas kan zodat ze daar je password kunnen re-setten (omdat hij iedere keer opnieuw niet functioneert) en vervolgens tot de conclusie komen dat de website inderdaad nog niet werkt en dat het dan nog maar even op de oude manier moet.
En dit is nog maar één voorbeeld...

De ervaring heeft ons geleerd dat je het maar het beste over je heen kan laten komen. Boos worden of (op z'n Europees) op je strepen gaan staan heeft echt geen enkele zin... En, uiteindelijk, met een beetje geduld, lossen de dingen zich toch altijd wel weer op.
Dus we halen onze schouders op en leven bij ons nieuwe motto: "Ach ja, dit is Panama..."