In de clinch

Ik lag afgelopen woensdag lekker in mijn hangmat te lezen, wachtend tot Roberto terug zou komen van het duiken, toen er een groepje mensen binnen stapte. Ze blijken van het Ministerio de Trabajo te zijn voor controle. Nou hadden we die controle begin van het jaar ook al gehad (zie blog 20 januari 2013) en toen waren we er uiteindelijk goed uit gekomen, dus als ze om de nodige documenten vragen, pak ik vol goede moed alle gevraagde papieren: bedrijfslicentie, betalingsbewijzen van de Caja Seguro (sociale lasten), contract van onze bootkapitein en betalingsbewijzen van zijn salaris.
En dan vragen ze naar mijn werkvergunning. Míjn werkvergunning? Ik werk niet, ik woon hier. Daar zijn ze het niet mee eens. Dezelfde discussie als vorige keer begint weer. Ik zit hier, als er mensen binnen komen dan sta ik ze te woord en ik ontvang het geld als we duikspullen verhuren, dus ik werk.  Ik kan praten wat ik wil maar de vrouw die kennelijk de leiding heeft zit nukkig met haar armen over elkaar en op alles wat ik te berde breng, schudt ze chagrijnig nee.  Ze beweert dat we een half jaar geleden hetzelfde probleem hadden en dat we er duidelijk niets aan gedaan hebben om het op te lossen. (Vorige keer ging het overigens over Roberto en deze keer, omdat ik hier nu toevallig zit, gaat het om mij, maar dat lijkt allemaal niet uit te maken). Ho, wacht eens even... vorige keer hebben we deze discussie inderdaad ook gehad maar toen zijn we daar samen met hun baas, die er toevallig bij was, uit gekomen en werd er gezegd dat we geen werkvergunning nodig hadden. Wat blijkt nu? Ondanks dat de baas toen gezegd had dat het in orde was, heeft Mevrouw Chagrijn zelf bij het Ministerio melding gemaakt van het ontbreken van een werkvergunning en terwijl wij ons van geen kwaad bewust waren, geldt dit dus nu als een tweede waarschuwing! Ze is onvermurwbaar en de volgende dag moeten we ons melden bij het Ministerio de Trabajo in Bocas om het op te lossen

Als Roberto daar de volgende ochtend binnen loopt, wordt hij in eerste instantie geweigerd: Geen toegang in korte broek en teenslippers! Het moet niet gekker worden, voorgaande keren mocht hij altijd zo naar binnen... Uiteindelijk staan ze hem toch te woord maar het oordeel is hetzelfde. We moeten een werkvergunning hebben. Het probleem is dat we, om een werkvergunning aan te kunnen vragen, eerst Panamees resident moeten worden, en dat willen we niet (we blijven liever Nederlander)! Na veel gediscussieer, komen ze met een andere oplossing: we moeten iemand in dienst nemen om het werk te doen en ze willen binnen drie dagen het bewijs daarvan zien.
Er zit niets anders op. Hoewel het klinkklare onzin is, want we kunnen onmogelijk voor hele dagen iemand aannemen om hier te zitten, terwijl er dagen en (zeker in het laagseizoen)  soms weken voorbij gaan dat er geen hond binnenkomt! We besluiten iemand te vragen die op papier voor ons een paar uur per dag wil werken terwijl hij van ons dus niet hoeft te komen, en wij betalen zijn sociale lasten zodat hij tegen ziektekosten verzekerd is. En, zoals dat zo vaak hier gaat, binnen een uur staat er een zeer gewillige kandidaat op de stoep.

Vrijdagochtend neemt Roberto wederom het bootje naar Bocas (dit keer keurig in lange broek en dichte schoenen!) om het nieuwe contract dat we de vorige middag hebben opgesteld en getekend, te overhandigen. Evenals een brief waarin we verklaren dat we geen Panamees resident zijn en dus geen werkvergunning kunnen aanvragen. Maar dat is niet genoeg. Ze willen alle kopieën van de Caja Seguro en alle betalingsbewijzen ook zien. Maar die hebben jullie woensdag al gezien een ook gisteren, want toen had Roberto alles bij zich! Dat kan wel zijn, maar nú zien we het contract dus nú willen we ook alle kopieën weer zien.  Met stoom uit zijn oren komt Roberto onverrichter zake weer thuis.
In eerste instantie heb ik het idee dat ze het echt op ons gemunt hebben dit keer, maar inmiddels hebben we van diverse kanten al gehoord dat ze zich op alle “buitenlandse” bedrijven botvieren. Volgens de locals is het alleen maar omdat er volgend jaar verkiezingen zijn...

Hoe dan ook, maandagochtend begeeft Roberto zich, weer “pakkie-deftig”,  voor de derde keer richting Bocas, waar hij keurig netjes alle papieren, documenten en kopieën overhandigt. Dit keer wordt het door de medewerker in ontvangst genomen, maar op Roberto’s vraag of alles nu in orde is, kon hij geen antwoord geven, want dat bepaalt de “Jefe”. De chef... dat zal mevrouw Chagrijn wel weer zijn...

Nou ja, nu maar hopen dat dit gaat lukken, want het is natuurlijk niet de elegantste oplossing. Maar we vinden het echt van de zotte om iemand aan te nemen en te verwachten dat hij halve dagen hier zit, zonder dat  er iets te doen is! We wachten met spanning de eerstvolgende controle af...